Το gaming σαν δραστηριότητα σήμερα

Δημοσιεύθηκε από τον Ανδρόνικο Κοκιαντώνη στις 01/02/2019.

Κάποια στιγμή μέσα στο 2018 μαθαίνω, καθυστερημένα ομολογουμένως, πως έχει κυκλοφορήσει το Lineage 2: Revolution για mobile συσκευές. Λίγο αργότερα διαβάζω πως ακόμα ένα γνωστό franchise, η θρυλική σειρά RTS παιχνιδιών Command & Conquer, βρήκε το δρόμο προς τα γνωστά mobile app store στη μορφή του C&C: Rivals PVP, ενώ στη “δύση” του ίδιου έτους πήραμε τη ψυχρολουσία για τη νέα mobile “εμπειρία” του Diablo Immortal από την Blizzard Activision. Η στροφή της gaming βιομηχανίας προς την mobile αγορά μόνο ως τυχαίο γεγονός δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Οι σκέψεις μου γύρω από αυτό ήρθαν να προστεθούν στην αδικαιολόγητη λογοκρισία που δέχονται τα games σήμερα, όπως και την αντιμετώπισή που τυγχάνουν από μερικούς που τα χαρακτηρίζουν ως “ναρκωτικές ουσίες”.

Αρχικά να ξεκαθαρίσω ότι όντας γεννημένος στις αρχές της δεκαετίας του ‘80, ανήκω στη “γενιά της αλάνας”, και μάλιστα στην “ευλογημένη” γενιά που έζησε και μεγάλωσε κατα την μετάβαση της τεχνολογίας στο ψηφιακό κόσμο, οι απόψεις μου δεν είναι ούτε τεχνολατρικές, αλλά ούτε και τεχνοφοβικές.

Εδώ, λοιπόν, θα προσπαθήσω να δομήσω σε ένα κείμενο το “γιατί”, αλλά και το “πόσο” λάθος είναι η αντιμετώπιση της κοινωνίας γύρω από ορισμένα aspects του gaming γενικότερα.

Το Νέο Ναρκωτικό;

Πολλές φορές έχω ακούσει σε παρέες, έχω δει σε video και έχω διαβάσει σε άρθρα διάσπαρτα στα ιντερνετς για το πόσο κακό κάνουν τα video games στα παιδιά, πόσο αποξενώνει τους νέους από τον έξω κόσμο, μα κυρίως πόσο πολύ τους εθίζει. Ακούω συνέχεια την φράση “πόσο χαίρομαι που μεγάλωσα σε αλάνες και όχι μπροστά από ένα PC” ακόμα και από μικρότερους μου. Ε, λοιπόν ακούστε (ή μάλλον διαβάστε) από μένα που “μεγάλωσα σε αλάνες” πως ήμασταν το ίδιο καμμένοι, εθισμένοι και “αποξενωμένοι” σε σύγκριση με την “νέα γενιά”! Όχι όμως στα games, αλλά στη τηλεόραση. Πραγματικά δεν ξέρω γιατί το ξεχνάμε αυτό. Σαν να ακούω κάποιον 30άρη να λέει “Μα εγώ δεν καιγόμουν στην τηλεόραση”. Ναι, καιγόσουν απλά δεν το θυμάσαι. Επίσης ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το να καίγεσαι στο ποδόσφαιρο ή στο Sex and The City ή στο Survivor είναι καλύτερη ασχολία από το gaming.

Και για να τελειώνει κάπου εδώ αυτό, ορίστε κάποια θετικά που απορρέουν από το gaming σαν ασχολία:

• Είναι διαδραστικά. Παίζεις,  κάνεις “κάτι”. Δεν λιώνεις απλά στα “μεσημεριανάδικα” ή στις Αθλητικές Κυριακές ακινητοποιημένος στον καναπε σου.
• Αυξάνει την περιφερειακή όραση, όπως και τα αντανακλαστικά. Δεν με πιστεύεις; Κάνε κάποια από τα χιλιάδες τεστ στο internet με έναν χρόνια gamer. Δεν έχεις ελπίδα..
• Μαθαίνεις αγγλικά. Εγώ τουλάχιστον έτσι εμπλούτισα το λεξιλόγιό μου.
• Αποκτάς γνώσεις. Τα πιο πολλά games είναι βασισμένα σε μυθολογίες, θρησκείες, ιστορικά γεγονότα, πολέμους κ.τ.λ. Οπότε με έναν ευχάριστο και διαδραστικό τρόπο μπορείς να πεις πως “μορφώνεσαι” κατά κάποιο τρόπο.
• Κοινωνικοποιήσαι. Σε online games “αναγκάζεσαι” να συνεργάζεσαι με άλλα άτομα ώστε να πετύχεις τον σκοπό σου. Αρκετές φορές δε, αυτό γίνεται με άτομα από άλλες χώρες, κοινωνική κατάσταση κλπ. Καταλήγεις δηλαδή να κάνεις παρέες από τα games και χωρίς τοπογραφικά όρια. Για ποια απομόνωση μου μιλάς λοιπόν;

Και όσο για τις 2,3 περιπτώσεις που απομονώνονται από διάφορα site / blogs για εθισμό στο gaming πρόκειται για άτομα που αν δεν υπήρχαν τα games θα “εθιζόντουσαν” σε οτιδήποτε έβρισκαν. Αν κάποιος θέλει να απομονωθεί είτε από ψυχική ασθένεια ή κατάσταση υπάρχει και η τηλεόραση. Να την απαγορεύσουμε και αυτή αγαπητέ αρθρογράφε ή είστε εθισμένος και εσείς σε αυτήν?

Προωθεί την βία!

Δεν θέλω να γεμίσω αυτό το κείμενο με links από έρευνες που αποδεικνύουν το πόσο έχει μειωθεί η βία τα τελευταία χρόνια, με ένα απλό search βρίσκονται. Δε λέω από την άλλη ότι το gaming την μείωσε. Η μόρφωση, η ταχύτητα διάδοσης της γνώσης και ο εκμηδενισμός των αποστάσεων είναι λίγοι από τους παράγοντες μείωσης του φόβου άρα και της βίας. Ωριμάζουμε σαν είδος δε λέω, απλά πολύ αργά.

Όταν βγήκαν οι πρώτες ταινίες και τηλεοπτικά προγράμματα σαν μέσο ψυχαγωγίας η λογοκρισία ήταν πολύ πιο αυστηρή από τα βιβλία γιατί όπως έλεγαν τότε η κινούμενη εικόνα είναι πιο διαδραστική από ένα βιβλίο και το να σε παρασύρει στην βία είναι πολύ πιο εύκολο. Χαζός λόγος ε? Λες και η βίαια συμπεριφορά ενός ανθρώπου θα περιμένει μια ταινία για να εκδηλωθεί ε? Παλιά χρόνια ε? Λένε ακριβώς τα ίδια και για τα games τώρα, “είναι πιο διαδραστικά από τις ταινίες και την τηλεόραση” ενώ ταυτόχρονα δείχνουν στις ειδήσεις να σκοτώνουν κάποιοι έναν άνθρωπο! Έναν πραγματικό άνθρωπο! Όχι φανταστικό χαρακτήρα, έναν πραγματικό άνθρωπο!

Τα games σαν εμπορικό προϊόν.

Είναι λογικό ένα προϊόν που “τραβάει’’ στην αγορά να επενδύεται σ’ αυτό όλο και περισσότερα χρήματα. Δε λέω ότι είναι κακό, κάθε άλλο! Περισσότερα χρήματα, περισσότεροι πόροι. Απ’ την άλλη σε ότι στρέφονται τα χρήματα υπάρχει η τάση το προϊόν να “κονσερβοποιήται”. Υπάρχουν παραδείγματα σε οποιοδήποτε ψυχαγωγικό μέσο με το πως ξεκίνησε και πως κατέληξε. Να αναφέρω ένα? Πώς από την Janis Joplin φτάσαμε στην Avril Lavigne και από τις Τρύπες στις Μέλισσες? Είναι αποτελέσματα της “βιομηχανοποίησης” του προϊόντος που ονομάζεται Rock μουσική. To ίδιο αρχίζει και γίνεται και με τα games και με φοβίζει. Κενά χωρίς περιεχόμενο παιχνίδια, microtransactions και πολλά άλλα αρνητικά θα κατακλύσουν την αγορά και θα ψάχνουμε στα σκουπίδια να βρούμε διαμάντια.

Η χειρότερη τρέλα είναι η τελευταία τάση με τα παιχνίδια στο κινητό. Ολοένα και περισσότερες εταιρείες θυσιάζουν τίτλους που αγαπήσαμε όπως και πόρους για την ανάπτυξη μικρών και ανούσιων παιχνιδιών σε κινητά τηλέφωνα και tablets. Όλα αυτά έγιναν για να διαθέσουν το προϊόν ( τα games ) σε πιο ευρύ κοινό που δεν είναι gamers.

Το gaming πλέον είναι μέσο ψυχαγωγίας, επιμόρφωσης, μέσο για να περάσεις κάποιες ιδέες και όχι μόνο μια δραστηριότητα 10χρονων. Κάποτε θα το καταλάβουν όλοι. Θα υπάρχουν βέβαια και χάλια games που ο μόνος λόγος ύπαρξης τους θα είναι να πουλήσουν όπως υπάρχουν και τέτοιες ταινίες και τέτοιες μουσικές. Εμείς το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να ψάχνουμε τα games που αξίζουν και να τα στηριζουμε.